ملل متحد می‌گوید که با قطع سراسری انترنت در افغانستان در اوایل ماه میزان، زنان از دسترسی به حمایت‌های حقوقی محروم شدند

بخش زنان ملل متحد با مرور چند نظرسنجی که توسط نهادهای حامی حقوق بشر و حقوق زنان انجام شده، به این نتیجه رسیده‌است که پیامدهای قطع سراسری انترنت در افغانستان در ماه میزان امسال، زنان را از لحاظ روانی، مالی و حقوقی متأثر کرد و پیامدهایش همچنان در میان آنان احساس می‌شود.

این نهاد وابسته به ملل متحد با مرور بر داده‌های نظرسنجی‌ها در گزارشش می‌نویسد: «این منابع دیدگاه‌های سازمان‌ها و خانواده‌ها را درباره دسترسی به ارتباطات، محدودیت‌های عملیاتی، خطرات حفاظتی و راه‌بردهای مقابله از نظر جنسیتی در کنار هم ارائه می‌دهند.»

بخش زنان ملل متحد می‌نویسد که قطع انترنت برای زنان تنها مسأله فنی نیست، بلکه تهدیدهای جدی برای آزادی‌های شخصی، سلامت روان و پیوندهای اجتماعی آنان محسوب می‌شود.

به اساس گزارش نهادهای مختلف مرتبط به ملل متحد، قطع ۴۸ ساعته سراسری انترنت در افغانستان به تاریخ ۷ تا ۹ میزان (۲۹ سپتمبر تا اول اکتوبر) علاوه بر قطع ارتباط زنان با خانواده‌های‌شان، آنان را از دسترسی به حمایت‌های حقوقی نیز محروم کرد، به کسب‌وکار زنان شاغل آسیب زد، دختران از ادامه آموزش آنلاین بازماندند و سبب شد زنان زیادی برای ۴۸ ساعت در خانه‌ها محصور بمانند.

محرومیت از حمایت‌های حقوقی

ملل متحد پیشتر نیز در گزارشی تأکید کرده بود که دسترسی به انترنت برای زنان و دخترانی که با محدودیت‌های شدید حکومت طالبان روبه‌رو هستند، مایه دل‌گرمی است. آنان از این طریق می‌توانند با جهان بیرون ارتباط برقرار کرده و حمایت‌های حقوقی دریافت کنند.

حالا بخش زنان ملل متحد در گفت‌وگو با چند نهاد حامی زنان و حقوق بشر می‌گوید که زنان �� دختران بدون دسترسی به خدمات اضطراری، مشاوره آنلاین یا تماس با شبکه‌های حمایتی با انزوای بیشتری مواجه شدند.

این نهاد می‌افزاید که قطع انترنت مسیرهای دسترسی به زنان آسیب‌دیده را مختل کرد، مانع دسترسی زنان به مراقبت‌های جامع شد، زمان پاسخ‌گویی را طولانی ساخت و خطر آسیب بیشتر را افزایش داد.

بخش زنان ملل متحد به این باور است که قطع انترنت و محدودیت در شبکه‌های مخابراتی حمایت‌های پنهانی برای زنان را کاهش داده و احتمال درخواست کمک از سوی زنان قربانی را کم می‌کند.

در گزارش این نهاد آمده است که فشار روانی ناشی از اختلال شبکه‌های مخابراتی بر خانواده‌ها می‌تواند تنش‌های خانوادگی را تشدید کرده و نگرانی نسبت به مصونیت زنان افزایش دهد.

موردی که می‌تواند در فرار عاملان خشونت علیه زنان از مجازات نیز نقش داشته باشد.

در گزارش آمده‌است که با قطع ارتباط شبکه مدافعان حقوق زنان و فعالان مدنی از شبکه‌های بین‌المللی، پلتفرم‌های حمایت‌گری و کانال‌های گزارش‌دهی و سکوت مطلق برای ۴۸ ساعت خطر انتقام‌جویی را افزایش داد و دسترسی به اطلاعات را محدود کرد.

آسیب به کسب‌وکار زنان

قطع سراسری انترنت در افغانستان پیامدهای اقتصادی نیز داشت. از جمله اختلال در بانک‌داری، حواله‌ها، خدمات اضطراری و صحی، سیستم حمل‌ونقل و لغو پروازها، دسترسی به اطلاعات و صنف‌های‌ آنلاین و ارتباط زنان و دختران با جهان بیرون که به دلیل محدودیت‌های وضع شده از سوی حکومت طالبان در خانه محصور اند.

کسب‌وکارهای زنان نیز از قطع انترنت به گونه وسیع متضرر شدند. زنان زیادی در صحبت با بی‌بی‌سی نگرانی‌شان را از تأثیر قطع انترنت بر کسب‌وکار شان بیان کردند.

علاوه بر این زنان کارآفرین که با استفاده از انترنت کسب درآمد می‌کنند ارتباط‌ با مشتریان و دست‌رسی‌ به حساب‌های بانکی‌شان را از دست دادند. شماری از زنان که از خانه کار می‌کردند ارتباط شان با کارفرمایان شان را از دست دادند. برخی زنان به بی‌بی‌سی گفتند به دلیل نگرانی امنیتی ناشی از قطع ارتباط با خانواده مجبور شدند در خانه بمانند و به کار نروند.

بخش زنان ملل متحد می‌گوید: «این فشار ترکیبی، مشارکت اقتصادی و تحرک زنان را بیشتر محدود کرد.»

شماری از سازمان‌های حقوق بشری به بخش زنان ملل گفته‌اند که نگران‌اند در صورت تکرار چنین وقایعی یا اعمال محدودیت‌های پایدار بر دسترسی به انترنت، پیامد‌های منفی بیشتری برای زنان و دختران خواهد داشت.

اخلال در روند امدادرسانی به زنان

بخش زنان ملل متحد در گزارشش می‌گوید که قطع انترنت بر ارائه کمک‌های بشردوستانه در افغانستان، به‌ویژه ارائه کمک به زنان تأثیر منفی گذاشت.

سازمان‌های حقوق زنان گفته‌اند که ارتباط خود را با مراکز توزیع کمک و دفاتر ساحوی شان از دست دادند.

پیشتر کمیساریای عالی امور پناهندگان ملل متحد نیز گزارش داده‌بود که با قطع سراسری انترنت در کشور، مراکز توزیع کمک‌های نقدی به مهاجران فلج شد.

به گزارش این نهاد بسیاری از سازمان‌های غیردولتی نگرانی امنیتی ناشی از قطع ارتباط، مانع حضور کارکنان زن در ساحات آسیب پذیر شد.

موردی که روند کمک‌رسانی به زنان نیازمند را نیز مختل می‌کند، زیرا بدون حضور زنان در مراکز توزیع کمک، دسترسی زنان به کمک‌های بشردوستانه دشوارتر می‌شود.